Plantacja to powierzchnia po horyzont wypełniona jednowiekową, jednogatunkową uprawą, prawie pozbawiona innych roślin, istna pustynia ekologiczna. Nazywanie plantacjami lasów gospodarczych jest zwykłym nadużyciem.
By w pełni zrozumieć różnicę między plantacją a lasem gospodarczym, można wybrać się myślami w tropiki. Bo to tam właśnie, w krajach gorących stref klimatycznych, znajdziemy najwięcej plantacji. Panuje na nich cisza; ptaki nie mają tam czego szukać, bowiem ilość pestycydów wszelkiego rodzaju skutecznie likwiduje wszystko, co godne byłoby zjedzenia. Często ogrodzone, niemające końca plantacje bawełny, kauczukowca czy eukaliptusa, choć malowniczo prezentują się na fotografiach, są zielonymi pustyniami. Termin ten, wymyślony w Brazylii pod koniec lat 60. XX w., odnosi się do rozległych, monokulturowych plantacji drzew przeznaczonych do produkcji, a sadzonych na terenach po wykarczowaniu lasu pierwotnego. Konsekwencjami takich projektów są katastrofalne szkody środowiskowe, ale też szkody innej natury, jak przesiedlenie ludności. Tereny plantacji są bardziej narażone na suszę i pożary. Stwarzają także ryzyko wprowadzania do rodzimej przyrody groźnych dla niej roślin gatunków inwazyjnych.
W naszej strefie klimatycznej także spotykamy plantacje, chociaż nie eukaliptusa czy kauczukowca, ponieważ one nie znajdą tu odpowiednich warunków do wzrostu i nie dadzą nam opłacalnych plonów. Nazwa plantacja pochodzi od łacińskiego słowa plantare – „sadzić”, a plantacje zakładane są przede wszystkim w celu maksymalnego zwiększenia produkcji oczekiwanego surowca, np. drewna czy owoców, na danej powierzchni. W Polsce łatwo znaleźć plantacje dobrze nam znanych roślin jagodowych, czyli truskawek, malin czy porzeczek, a także popularnych od kilku lat borówki wysokiej i żurawiny.
PO HORYZONT PLANTACJE
Zgodnymi z wcześniej podaną definicją plantacjami są też uprawy roślin energetycznych. Mogą być one naszymi sprzymierzeńcami w ochronie środowiska. Zasoby paliw kopalnych, wykorzystywanych do produkcji energii, są wyczerpywalne, a ich spalanie zwiększa efekt cieplarniany, emisję szkodliwych substancji do atmosfery i ogólne zanieczyszczenie środowiska naturalnego w skali globalnej. Wykorzystywanie odnawialnych źródeł energii (OZE) jest nie tylko nakazem z dyrektywy Unii Europejskiej, ale również wynika ze zdrowego rozsądku. Redukcja emisji dwutlenku węgla ze spalania paliw kopalnych jest bowiem koniecznością, by złagodzić skutki zmiany klimatu i zahamować jej impet. Biomasa pochodząca z upraw roślin energetycznych może generować nawet 70 proc. energii ze wszystkich rodzajów OZE. Wykorzystywane w tym celu są odpowiednio wyselekcjonowane gatunki drzew, uprawiane na gruntach rolnych na potrzeby produkcji biopaliw i biokomponentów, energii cieplnej czy elektrycznej. Idealna roślina na cele energetyczne daje duże plony przy niskich wymaganiach wodnych i tolerancji na suszę.
Najstarszą formą plantacji drzew szybko rosnących w Polsce są plantacje wierzb krzewiastych, z których pozyskiwano pędy na potrzeby koszykarstwa. Uprawa wierzb w tym celu znana była na świecie już w starożytności i prowadzona jest również dzisiaj. Jednak to inny gatunek królował pod względem produkcyjności – topole.
Plantacje topolowe w krajach Europy Zachodniej zaczęto zakładać już na początku XIX w., zaś w Polsce pod koniec lat 20. XX w., choć raczej eksperymentalnie, bez większego przekonania. Zainteresowanie szybko rosnącymi topolami pojawiło się ponownie, gdy po drugiej wojnie światowej odbudowa kraju wiązała się z dużym zapotrzebowaniem na drewno, jednak plantacyjna uprawa topól nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. W końcu 1998 roku na terenie Lasów Państwowych było jeszcze ok. 7300 ha plantacji topolowych, obecnie wycina się już ostatnie z nich.
Na terenach prywatnych szacunki te mają się zgoła inaczej. Wielu przedsiębiorców, prywatnych właścicieli lasu czy rolników korzysta z możliwości prowadzenia upraw drzew szybko rosnących. Część rolników pod taki cel dzierżawi swoje pola prywatnym inwestorom.
Często sadzone są specjalnie wyhodowane dla zwiększenia produkcyjności hybrydy, czyli krzyżówki znanych wcześniej gatunków, np. topola energetyczna (krzyżówka topoli białej z topolą czarną) czy różne gatunki wierzb (np. wierzby wiciowej). Mocno reklamowana, ale też budząca kontrowersje, jest w ostatnim czasie szybko przyrastająca inna hybryda, o chwytliwej nazwie handlowej oxytree (drzewo tlenowe). Jest to uzyskana przez hiszpańską firmę biotechnologiczną krzyżówka dwóch gatunków azjatyckich paulowni, do tej pory znanych jako drzewa ozdobne. Innymi roślinami energetycznymi są trawy, np. spartina preriowa, miskant olbrzymi czy byliny, takie jak ślazowiec pensylwański. Są dostosowane do siedliska i klimatu, choć tak naprawdę obce naszej przyrodzie.
NIEUDANY EKSPERYMENT
Obecnie w Lasach Państwowych ze świecą szukać plantacji sensu stricto. Są nimi uprawy świerków lub jodeł na drzewka świąteczne, plantacje nasienne drzew leśnych, zakładane w celu uzyskania nasion drzew leśnych o znanej wartości genetycznej, czy pozostałości plantacji drzew szybko rosnących. Takich obszarów zajętych pod uprawę drzew jednego gatunku jest nieco mniej niż 2000 ha na 7,3 mln ha lasów zarządzanych przez Lasy Państwowe. To kropla w morzu.
Nadleśnictwo Wichrowo jest jednym z niewielu mających na swoim terenie plantacje drzew szybko rosnących. Ich historia rozpoczęła się w latach 90. XX wieku, kiedy nadleśnictwo zalesiło prawie 1700 ha gruntów porolnych przejętych od Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Wówczas założono ponad 100 ha plantacji drzew szybko rosnących. Postawiono na trzy gatunki: topolę, dla której założono plantację jednogatunkową, modrzew, który sadzono wraz z lipą i świerkiem, oraz brzozę sadzoną wraz ze świerkiem. Świerk został posadzony z myślą o choinkach, jednak sprzedaż ich była niewielka z powodu konkurencji prywatnych przedsiębiorców. Głównym celem założenia plantacji była jednak nie tyle produkcja biomasy, a coś znacznie bardziej ambitnego: przeobrażenie zdegradowanej gleby rolnej w siedlisko leśne przy zastosowaniu krótkiego cyklu produkcyjnego.
– Po kilkunastu latach na większości plantacji zaczęły pojawiać się problemy. Na plantacji topolowej z powodu pęknięć przy szyi korzeniowej we wczesnym okresie drewno zaczęło ulegać deprecjacji [tracić na wartości – przyp. red.]. Na plantacjach modrzewiowych zaobserwowano usychanie drzew, co jest problemem występującym w wielu miejscach w Polsce, związanym ze zmianami klimatu. W przypadku brzozy przyrost masy i jakość techniczna nie odbiegały od tego, co osiągano na dużo słabszych siedliskach w zwykłych uprawach – komentuje Krzysztof Śmiech, zastępca nadleśniczego Nadleśnictwa Wichrowo, który był obecny przy zakładaniu plantacji.
Problemy te skłoniły leśników do zmiany podejścia i zaplanowania „przebudowy”, czyli posadzenia bardziej typowej roślinności w miejscu eksperymentalnych plantacji. Prace rozpoczęto w 2020 roku. Po wycięciu drzew z pierwszych kilku hektarów stało się jasne, że dały one o wiele mniej drewna niż statystycznie uzyskuje się w normalnym lesie gospodarczym, który w dodatku poza gospodarczą spełnia funkcje przyrodnicze i społeczne.
ZJEŚĆ CIASTKO I MIEĆ CIASTKO
Wnioski? Wróćmy do początkowych rozważań. Cele upraw plantacyjnych są jasno określone i bardzo konkretne. Można je przyrównać do magazynu z jednym produktem, uporządkowanym na półkach. Plantacje eukaliptusa, topól czy konopi łączy – poza produkcyjnym celem – coś jeszcze: wygląd. Wszystkie są podobne do siebie poprzez posadzenie roślin w równych odstępach, redukcję konkurencyjnej roślinności, często pozostawienie ziemi w tzw. czarnym ugorze (bez roślinności). Charakterystyczny jest też brak grzybów, ponieważ delikatne strzępki grzybni zostają zniszczone w wyniku intensywnej uprawy, stosowania chemicznych nawozów i środków ochrony roślin oraz krótkiego cyklu życiowego drzew. Chyba że mowa o plantacji truflowej…
Las gospodarczy, z definicji drzewostan sadzony i kształtowany przez człowieka, to wbrew pozorom rozbudowany ekosystem, w którym każdy organizm spełnia określoną rolę i tworzy skomplikowaną sieć powiązań. Dzieje się tak i w jednogatunkowym drzewostanie, np. bukowym (w którym tworzące cień buki po prostu nie dają szans drzewom innym gatunków) czy borze świeżym, gdzie króluje sosna, i w wielogatunkowym grądzie. Widać to chociażby w warstwie runa, której bogactwo tworzy roślinność, grzyby, owady i inne organizmy oraz rozkładające się martwe szczątki.
Leśnik, inżynier środowiska, zakłada uprawy leśne, czyli sadzi drzewa. Decyzja o tym, jakich gatunków uzależniona jest od warunków zastanych na miejscu. Suche piaski, ubogie gleby lub grunty porolne nie udźwigną hodowli dębu czy buka, nie wysycą w składniki odżywcze i mineralne łapczywego grabu, dlatego gospodarz posadzi tam sosnę. Ta, w czasie wzrostu i dorastania do wieku rębności powoli, bardzo powoli, będzie zmieniała strukturę i bogactwo gleby. Powstanie ekosystem, coraz bogatszy w miarę upływu lat, wykształci się sieć mikoryzowa, wzrośnie różnorodność biologiczna. Taki las zapewni miejsce do życia organizmom związanym ze starymi drzewami, znajdą w nim swoje nisze koziorogi, dzięcioły, kwietnice. Zamieszkają w nim duże ssaki, jak jelenie czy sarny. Ochroni nasze gleby przed erozją, zretencjonuje tak cenną wodę. Będzie kulturotwórczy, urozmaici nasz krajobraz, a my, ludzie, znajdziemy w nim miejsce do uprawiania sportu albo po prostu wytchnienie.
TRZY CZĘŚCI WARKOCZA
Lasy gospodarcze to zatem kompromis pomiędzy lasem pierwotnym a plantacją. Kompromis konieczny z uwagi na zapotrzebowanie człowieka na drewno i wszystkich jego 30 000 zastosowań. Umiejętne korzystanie z zasobów przyrodniczych pozwala zjeść ciastko i mieć ciastko – osiągać efekt gospodarczy przy zachowaniu wszelkich walorów przyrodniczych lasu i jednocześnie niemal nieprzerwanie udostępniać ten las odwiedzającym go ludziom, by spełniał swoje funkcje społeczne.
Fakt, że czas oczekiwania na rezultat w postaci drewna w lesie gospodarczym jest znacznie dłuższy niż w plantacji, rekompensują inne funkcje, które ten las spełnia. Jak to określił dr Andrzej Kruszewicz, znany ornitolog, te funkcje są jak warkocz – składają się z trzech nierozerwalnie związanych elementów. Przeplatając się ze sobą, tworzą sieć usług ekosystemowych. Nie zapominajmy bowiem, że las to skomplikowany, dynamiczny ekosystem, po brzegi wypełniony siecią układów i plątaniną zależności, których plantacja o krótkim, zaledwie kilku-, kilkudziesięcioletnim cyklu życiowym nie jest w stanie utrzymać. Wszystko zależy od gospodarza i od nadrzędnego celu, który mu przyświeca. Jeśli ilość – plantacja da szybki plon. Jeśli jakość – postawiłabym na złożony las gospodarczy, w którym ćwierkają ptaki, grasują jelenie, rosną grzyby i który za kilkadziesiąt lat obdarzy nas wartościowym surowcem drzewnym.
tekst: Paulina Król
